Gi meg morgenluft!
Den klare, rene,
fuglekvitrende, sarte,
før dagen dunster ut
sine avgasser og støv.
Denne timen i et ennå
ufordervet morgengry!
Ennå er dagen en gåte
i forventningens tåkeslør.
Skrå sol gjennom parkens
jomfruelig sitrende,
maigrønne trekroner.
Gater våte etter regn,
under hastende trinn.
Sykkelklemt og sus
av våknende by;
Morgenluft!
Jeg drikker av din friskhet,
og fyller mine øyne
med sildrende solgrønt liv!
Skrevet av: Marit Hjorthol
«Rør ikke ved mitt hjerte i dag. Våren har gjort det alt.»
(Inger Hagerup)
.
«Ja visst gör det ont, när knopper brister. Varför skulle annars våren tveka.»
(Karin Boye)
.
«Våren er så vakker at selv den strengeste vinteren smelter for den.» (Margot Sandsmark)
| Vårsalme [No livnar det i lundar (1875)] | |
| Salme. 1924
Av Elias Blix
No livnar det i lundar, no lauvast det i lid, Det er vel fagre stunder når våren kjem her nord,
og atter som eit under nytt liv av daude gror. Guds kyrkja lysa skulde som høgt på berg ein stad,
med sumar utan kulde og utan solarglad. Guds ord vel alltid lyser, den sol gjeng aldri ned:
det hus som Anden hyser, ligg stødt i ljos og fred. Men stundom kom då kulde på Herrens kyrkjemark:
det var som Gud seg dulde, og burte var Guds ark. Det var dei myrke dagar, Guds ord var fåhøyrd segn;
og hjarta frys og klagar, det saknar sol og regn. So sende Gud sin Ande som dogg på turre jord;
då vakna liv i lande, då grøddest vent Guds ord. Då er det sæle tider for Kristi kyrkjegrunn;
då lauvast det i lider, då livnar det i lund. Då ljosnar det i landet frå fjell og ned til fjord;
då losnar tungebandet, då kved Guds folk i kor. Då skin det yver strender som sol ein sumarkveld:
då gløder kring i grender ein heilag altar-eld. Du vår med ljose dagar, med lengting, liv og song!
Du spår at Gud oss lagar ein betre vår ein gong, då me med vigsla tunga, med kjærleik heil og klår,
alt utan brest og sprunga skal lova Herren vår. |
|
Enno ein Gong fekk eg Vetren å sjå
for Våren å røma;
Heggen med Tre som der Blomar var på,
eg atter såg bløma.
Enno ein Gong fekk eg Isen å sjå
frå Landet å fljota,
Snjoen å bråna og Fossen i Å
at fyssa og brjota.
Graset det grøne eg enno ein Gong
fekk skoda med Blomar;
enno eg høyrde at Vårfuglen song
mot Sol og mot Sumar.
.
Eingong eg sjølv i den vårlege Eim,
som mettar mit Auga,
eingong eg der vil meg finna ein Heim
og symjande lauga.
Alt det, som Våren imøte meg bar
og Blomen, eg plukkad’,
Federnes Ånder eg trudde det var,
som dansad og sukkad’,
Derfor eg fann millom Bjørkar og Bar
i Våren ei Gåta;
derfor det Ljod i den Fløyta eg skar,
meg tyktes at gråta.
.
Skrevet av: Aasmund Olavsson Vinje (1818-1870)
Jeg giver mit Digt til Vaaren,
skjøndt endnu den ej er baaren,
jeg giver mit Digt til Vaaren
som Længsler til Længsler lagt.
Saa slutter de to en Pagt —-:
at lokke paa Sol med Liste,
saa Vinteren Nød maa friste,
at slippe et Kor af Bække,
saa Sangen ham maa forskrække,
at jage ham ud af Luften
med idelig Blomsterduften,
– jeg giver mit Digt til Vaaren!
.
Bjørnstjerne Bjørnson (1832-1910)
Gullkorn 
Nyeste kommentarer